3ºEP_Lecturas Terroríficas: A desaparición terrorífica

Esta semana presentamos na biblio o noso conto de produción propia:

A desaparición terrorífica

Alberto é un bocadillo parlante. Ten 8 anos e encántalle almorzar leite fresca e torradas de marmelada de fresa. É moi activo, non para nunca de saltar e os seus amigos din que ten unha forza alucinante.

Unha fría mañá de novembro, o bocadillo parlante espertou na súa cama e, cando foi buscar á súa familia, deuse conta de que estaba só na casa.

Pensou que estaba soñando, así que volveu á cama a durmir un pouco máis. Cando volveu espertar, buscou de novo á súa familia pero sen éxito.

Preocupado, saiu ao bosque a buscar á súa familia. Cando levaba un tempo camiñando, encontrouse con un xigante que lle preguntou: “Que fas aquí, bocadillo apetitoso?” e Alberto contoulle que estaba buscando á súa familia polo bosque. Pediulle axuda, pero o xigante díxolle que non, que prefería zampalo. Alberto, morto de medo, lanzoulle á cara un queixo tan fundido e quente que parecía lava, e foise correndo.

Ao cabo dun tempo encontrou a unha patasma e lle explicou o seu problema: levaba horas sen encontrar á súa familia.

- Podes axudarme? - preguntou Alberto – Estou moooooi preocupado. Pasaríalle algo á miña familia? Que será de min sen ela?

De súpeto, a pantasma comezou a rebuscar no seu peto. Sacou un obxecto redondo e máxico... Era un compás.

- Este compás ten o poder de encontrar a xente desaparecida. Segue buscando polo bosque e xa verás como, cando esteas preto da túa familia, o compás comezará a pitar moooooi forte e mooooooi rápido.

Seguiu o seu camiño durante horas e chegou a unha horta. Alí, había un paxaro que tamén lle ofertou axuda. Subiu ao seu lombo e o paxaro levantou o voo. Pero facía tanto vento que Alberto perdou o equilibrio e caeu ao baleiro.

Caeu ao carón dunha casa encantada. Entrou e viu un montón de bocadillos parlantes comidos. O chan estaba repleto de migas e babas! Decatouse de que había un rastro de salsa de tomate polo chan e decidiu seguilo. De súpeto, o compás comezou a pitar moi rápido e forte e, ao fondo do corredor, comezou a escoitar uns ruídos.

Baixou as escaleiras e chegou a un enorme soto. En realidade, Alberto estaba moi asustado e o compás, para calmalo, comezou a brillar. Así, Alberto foi capaz de distinguir unha gárgola ao fondo da habitación. Detrás dela, estaba a súa familia atrapada e atada a un pau moi largo.

Decidiu enfrentarse á gárgola nunha pelexa. Nun momento, pasou por debaixo das pernas da gárgola, esta perdeu o equilibrio e caeu ao chan con tanta forza que rompeu pola metade en dous anacos.

Rescatou á súa familia e, xuntos, fixeron o camiño de volta á casa. Cando chegaron, decidiron celebrar que estaban sans e salvos facendo un pastel de fresa e chocolate.

Feliz Samaín!