Esta semana presentamos na biblio o noso conto de produción propia:
A desaparición terrorífica
Alberto é
un bocadillo parlante. Ten 8 anos e encántalle almorzar leite fresca
e torradas de marmelada de fresa. É moi activo, non para nunca de
saltar e os seus amigos din que ten unha forza alucinante.
Unha
fría
mañá
de
novembro,
o bocadillo parlante espertou
na súa cama e, cando foi buscar á súa familia, deuse conta de que
estaba
só na casa.
Pensou
que estaba soñando, así que volveu á cama a durmir un pouco máis.
Cando volveu espertar, buscou de novo á súa familia pero sen éxito.
Preocupado,
saiu
ao bosque
a buscar á súa familia. Cando levaba un tempo camiñando,
encontrouse
con un xigante
que lle
preguntou: “Que fas aquí, bocadillo apetitoso?” e Alberto
contoulle que estaba buscando á súa familia polo bosque. Pediulle
axuda, pero o xigante díxolle que non, que prefería zampalo.
Alberto, morto de medo, lanzoulle á cara un queixo tan fundido e
quente que parecía lava, e foise correndo.
Ao
cabo dun tempo encontrou a unha patasma e lle explicou o seu
problema: levaba horas sen encontrar á súa familia.
-
Podes axudarme? - preguntou Alberto – Estou moooooi preocupado.
Pasaríalle algo á miña familia? Que será de min sen ela?
De
súpeto, a pantasma comezou a rebuscar no seu peto. Sacou un obxecto
redondo e máxico... Era un compás.
-
Este compás ten o poder de encontrar a xente desaparecida. Segue
buscando polo bosque e xa verás como, cando esteas preto da túa
familia, o compás comezará a pitar moooooi forte e mooooooi rápido.
Seguiu
o seu camiño durante horas e chegou a unha horta. Alí, había un
paxaro
que tamén lle ofertou axuda. Subiu ao seu lombo e o paxaro levantou
o voo. Pero facía tanto vento
que Alberto perdou o equilibrio e caeu ao baleiro.
Caeu
ao carón dunha casa encantada. Entrou e viu un montón de bocadillos
parlantes comidos. O
chan estaba repleto de migas e babas!
Decatouse de que había un rastro de salsa de tomate polo chan e
decidiu seguilo. De súpeto, o
compás
comezou a pitar moi rápido e forte e, ao fondo do corredor, comezou
a escoitar uns ruídos.
Baixou
as escaleiras e chegou a un enorme soto.
En realidade, Alberto estaba moi asustado e o compás, para calmalo,
comezou a brillar. Así, Alberto foi capaz de distinguir unha gárgola
ao fondo da habitación. Detrás dela, estaba a súa familia atrapada
e atada a un pau moi largo.
Decidiu
enfrentarse á gárgola nunha pelexa. Nun momento, pasou por debaixo
das pernas da gárgola, esta perdeu o equilibrio e caeu ao chan con
tanta forza que rompeu pola metade en dous anacos.
Rescatou
á súa familia e, xuntos, fixeron o camiño de volta á casa. Cando
chegaron, decidiron celebrar que estaban sans e salvos facendo un
pastel de
fresa e chocolate.
Feliz Samaín!
